ALLAH BİZİ KORUDU
Henüz 14 yaşındaydım. Her genç gibi benim de araba kullanmaya karşı büyük bir ilgim vardı. Oturduğumuz yer Berlin in hemen yanında küçük ve şirin tipik bir Alman kasabasıydı. Burada herkes birbirini tanıyordu. Babam bana kesinlikle arabayı vermiyordu. Bu zaten büyük bir suçtu. Hem benim, hem de babamın başı belaya girebilirdi. Ben ise babamdan gizli fırsat buldukça arabayı kaçırıyordum.
Bir aile dostumuzun düğününe gitmiştik. Babamın o sıralar iki tane arabası vardı. Evden çıkarken babamın diğer arabanın anahtarını masanın üzerine koyduğunu gördüm. Düğünde içim içime sığmıyor bir an önce ayrılıp eve gitmek için can atıyordum. Amacım eve gidip masasının üzerindeki anahtarı alıp arabayla tur atmaktı. Babamdan izin isteyip mahalle arkadaşım Tolga ile birlikte evin yolunu tuttum.
Hava soğuk mu soğuk. Yerlerde tavuk kaydıran cinsten bir buz tabakası var. Gözle görünmüyor bile. Ama kafaya koymuşuz bir kere arabayla gezeceğiz.. Masanın üzerindeki anahtarı kaptığımız gibi, arabayla mahallemizin etrafında turlamaya başladık. Bir tur ben atıyorum, bir tur Tolga atıyor. Birkaç tur sonra hızımızı da arttırmaya başlayınca olanlar oldu. Buzlanma nedeniyle direksiyon hakimiyetini kaybettim ve köşedeki virajı alamayarak, park etmiş iki araca olağanca hızlı bindirdim. O kadar hızlı girmişim ki viraja arabalardan da savrulup ağaçlara vurdum. Koskoca iki çam ağacı devrildi ve başka bir arabanın üzerine düştü.
Ben şoka girmiştim. Olanlara inanamıyordum. Ama hemen kendime geldim ve Tolga ile birlikte arabadan inerek tabanları yağladık. Hasar korkunç büyüktü. Araçlardan ziyade devrilen ağaçlar bizim gözümüzü korkutmuştu. Almanya’da ağaçlar her şeyden değerli olduğu için hasarın büyüklüğünü tahmin bile edemiyorduk. Tüm komşularımız olayı görmüştü. Arabadan bizim çıktığımızı ve kaçtığımızı da.
Birkaç dakika sonra olay yerine gelen polisler, belki de bu küçük kasabada böylesi bir kargaşayı ilk kez görüyorlardı. Hiç kimse şahitlik yapmıyordu. Herkes “Biz olayı görmedik. Geldiğimizde sürücü kaçmıştı.” diyordu. Oysa ki Almanya’da insanlar bu tip olayları affetmezler ve hatta kapı komşusunu bile basit bir olaydan dolayı bile ihbar ederler. Ama demek ki biz kendimizi fazlasıyla sevdirmişiz. Polis bir türlü olayı çözemiyordu.
Biz olanı biteni evden pencereden izliyorduk. Az sonra olay yerine, düğüne adam yollanarak babam çağrıldı. Babam polise gitmeden önce eve geldi. Babamı eve çağıranlar olayı bizim yaptığımızı anlattıklarından, babam tüm olanı biteni biliyor tabii. Ancak olay yerinden geçerken arabanın ve ortalığın halini görünce rengi benzi atmış durumda. Ben ise korkudan ne yapacağımı bilemiyorum. O an ne yapsa haklı adam. Dayağı göze almış durumdayım. Fakat babam hiç ummadığım bir yumuşaklıkla “Geçmiş olsun iyisiniz değil mi? Anlatın bakalım nasıl oldu? Hiçbir şey yapmayacağım. Olan olmuş. Polise ona göre konuşacağım” diyerek bizi hem şaşırtan hem de rahatlatan bir davranış da bulundu. Ben de olanı biteni olduğu gibi anlattım.
Daha sonra olay yerine giden babam hiçbir şeyden haberi yokmuş gibi davrandı. Polis babama “Arabanız çalınmış ve çalanlar kaza yapmış” diyerek, durumu anlatmış ve babam da bozuntuya vermemiş.
Şimdi düşünüyorum da o gece oldukça şanslıymışız. Hem canımıza bir şey gelmedi, hem de biz kıl payı kodesi boylamaktan kurtulmuştuk. Çünkü yaptığımız davranışın cezası çok büyüktü ve eğer polis bizim yaptığımızı bilseydi bizi çocuk ıslahevine bile yollayabilirdi.
Konu: Ümitcimin Anısı:) 
C.tesi Ekim 11, 2008 9:33 pm
vay ümit vay 
